نویسنده(های): امیل والسر، DVM، دکترا
در ابتدا منتشر شد به سمت هوش مصنوعی.
این داستان فقط برای اعضا در اختیار ماست. برای دسترسی به تمام Medium ارتقا دهید.
تکامل سریع هوش مصنوعی (AI) بحث قانع‌کننده‌ای را برانگیخته است: آیا عوامل مستقل برای مقابله با وظایف پیچیده کافی هستند یا برای دستیابی به عملکرد بهینه نیاز به ادغام در اکوسیستم‌های وسیع‌تر دارند؟ همانطور که رهبران صنعت و محققان بینش های خود را به اشتراک می گذارند، شکاف بین این دیدگاه ها بیشتر شده است.
عامل هوش مصنوعی یک برنامه مستقل است که برای انجام وظایف از طرف یک کاربر طراحی شده است. این عوامل از سیستم‌های ساده، مانند ترموستات‌هایی که دما را بر اساس ورودی حسگر تنظیم می‌کنند، تا برنامه‌های پیشرفته مانند دستیاران مجازی که قرار ملاقات‌ها را برنامه‌ریزی می‌کنند یا وسایل نقلیه خودرانی که ترافیک را هدایت می‌کنند، را شامل می‌شوند. عوامل هوش مصنوعی با یادگیری، انطباق، و تصمیم گیری مستقل، اغلب با استفاده از آنها، خود را متمایز می کنند یادگیری ماشینی، پردازش زبان طبیعی تکنیک ها و دسترسی به ابزارهای بیرونی. توانایی آنها در بارگذاری وظایف تکراری و به طور فزاینده پیچیده آنها را به موضوع داغ تبدیل کرده و سال 2025 را “سال عامل هوش مصنوعی” اعلام کرده است.
در حالی که مفهوم عوامل هوش مصنوعی جدید نیست – که به سیستم های نمادین در دهه 1950 و سیستم های خبره در دهه 1980 برمی گردد – پیشرفت های اخیر در مدل های زبان بزرگ (LLMs) پتانسیل خود را احیا کرده اند. LLM ها در ترسیم پویایی های پیچیده، مانند تفسیر انسان… وبلاگ کامل را به صورت رایگان در Medium بخوانید.
منتشر شده از طریق به سمت هوش مصنوعی